[ Pobierz całość w formacie PDF ]
decydującym argumentem za wyborem innej oferty turystycznego pobytu w regionie lub
nawet rozstrzygnięciem na korzyść konkurencyjnego systemu tematycznego.
Ilość obiektów faktycznie dostępnych dla turystów, bez jakichkolwiek ograniczeń, jest
bardzo niewielka jest to tylko 12 obiektów. Pięć obiektów spośród znajdujących się na
liście szlaku nie jest w ogóle dostępnych dla turystów, jednocześnie informacja o tym w
żaden sposób nie jest uwidoczniona w materiałach i informatorach szlaku. W rezultacie
turysta niestety dowiaduje się o tym już na miejscu, czego wynikiem jest strata czasu i
środków na dojazd do obiektu oraz rozczarowanie faktem niemożności jego obejrzenia.
Kolejny obiekt znajduje się na oficjalnej liście obiektów szlaku, mimo że jest dopiero w
budowie. Zupełny brak dostępności stwierdzono w Winnicy Senator w Niedoradzu - obiekt
ten w okresie przeprowadzania badania nie posiadał także strony internetowej, za
pośrednictwem której można byłoby nawiązać kontakt z właścicielami winnicy. Podczas
wizji lokalnej obiekt był zamknięty.
Obiekty szlaku posiadają generalnie słabą dostępność komunikacyjną. Dojazd do
ponad połowy z nich nie jest łatwy ani dobrze oznaczony, brak także wydzielonych
parkingów dla samochodów osobowych, a jeszcze częściej dla autokarów.
Bardzo dużym mankamentem na szlaku jest jego niewielka zwartość. Odległość
pomiędzy aż siedmioma sąsiednimi obiektami jest większa niż 30 kilometrów, co znacznie
utrudnia turyście ich odwiedzenie i powoduje efekt znużenia, wynikający z dłuższego czasu
poświęconego na dojazd, niż na zwiedzanie.
Pomimo generalnie dobrego stanu utrzymania obiektów te z nich, które posiadają
ograniczoną dostępność obniżają atrakcyjność szlaku w szczególności dla indywidualnego
turysty.
Dużym mankamentem jest brak stałych ofert wycieczek i pakietów turystycznych na
szlaku, które byłyby ułatwieniem pobytu turysty. W aktualnej sytuacji jest on zdany na
samodzielne wyszukiwanie najbardziej atrakcyjnych obiektów, selekcję i rezerwację miejsc
noclegu oraz wybierani niejako na wyczucie punktów gastronomicznych. Nie jest także w
stanie ocenić zgodności faktycznego profilu tematycznego i poziomu artystycznego szeregu
dodatkowych atrakcji ze swoimi preferencjami i musi sam radzić sobie w kwestii
zagospodarowania wolnego czasu oraz rozrywki. %7ładen projekt turystyczny lub system
lojalnościowy ze strony organizatorów szlaku lub obiektów nie zachęca dodatkowo do
zwiedzania szlaku i nie proponuje przemyślanego programu dla takiego przedsięwzięcia.
Wspomniana już nierównomierność lokalizacji bazy noclegowej i gastronomicznej w
miejscowościach z obiektami kluczowymi szlaku powoduje, że tylko Zielona Góra jest w
stanie obsłużyć wszystkie grupy turystów, począwszy od najzamożniejszych aż po
posiadających bardzo ograniczone środki. Z drugiej strony brak usługi transportowej łączącej
obiekty kluczowe oraz jakiejkolwiek alternatywnej trasy zwiedzania powoduje, że szlak jest
na dziś w zasadzie ofertą dla turystów zmotoryzowanych, co poważnie ogranicza możliwości
jego komercyjnego sukcesu.
88
Turystyka Kulturowa, www.turystykakulturowa.org Nr 7/2012 (lipiec 2012)
Podsumowując: Lubuski Szlak Wina i Miodu jest produktem unikalnym na skalę krajową i
wykazującym wysoki stopień autentyczności kulturowej. Jednak szereg braków
powodujących utrudnienia dla turysty w poważnym stopniu redukuje jego znaczący potencjał
i obniża konkurencyjność jako oferty dla aktywnego i owocnego poznawczo spędzania czasu
wolnego. Szlak jako produkt turystyczny istnieje już kilka lat, dlatego, by mógł się dalej
rozwijać konieczne jest pilne podjęcie działań ukierunkowanych na usunięcie najbardziej
znaczących mankamentów.
6. Postulaty w odniesieniu do organizacji szlaku
W celu poprawy funkcjonalności szlaku oraz zwiększenia jego atrakcyjności dla turystów
kulturowych niezbędne wydaje się podjęcie następujących działań:
1. Oznakowanie tras i obiektów. Należy wprowadzić takie oznakowanie przede wszystkim
przy obiektach szlaku (w postaci tablic informacyjnych potwierdzających przynależenie do
szlaku oraz informujących o czasach i warunkach dostępności obiektu). W samych
miejscowościach z obiektami i przy drogach dojazdowych powinna pojawić się sieć
drogowskazów z logo szlaku, aby turyści mogli sprawnie zlokalizować obiekt w danej
miejscowości. Takie jednolite w ramach systemu oznakowanie, zawierające indywidualne
elementy związane z każdym z obiektów mogą we własnym interesie współfinansować sami
ich właściciele, co zdecydowanie może obniżyć koszt całego przedsięwzięcia. Poza tym
ważne jest umiejscowienie znaków przy głównych drogach. Ich widoczność mogłaby
zainteresować przejeżdżających i skłonić ich do spontanicznej decyzji o zwiedzaniu obiektów
lub zadziałać wtórnie, w postaci decyzji o ponownym odwiedzeniu regionu i skorzystaniu z
oferty całego szlaku. W miarę posiadanych lub pozyskiwanych funduszy warto rozważyć
zainstalowanie w obiektach lub w ich bezpośrednim sąsiedztwie infokiosków z informacjami
dotyczącymi ioch samych, oferty miejscowości oraz całego szlaku.
2. Poprawa dostępności obiektów. Ogromnym ułatwieniem dla turystów byłoby
[ Pobierz całość w formacie PDF ]