[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jennifer, Colorado College
Przyznaję, że zawsze czytałam e-maile Karen z wielkim przejęciem, ale szczytowym przeżyciem
Dnia W" i jego misji był mój czynny udział w Monologach.
W Centrum Studenckim Blancharda sala wypełniła się po brzegi. Publiczność siedziała na
podłodze, w przejściach, wylewała się dosłownie z balkonu, klaskała i pokrzykiwała po każdym
monologu.
Wczoraj wieczorem zawrzały emocje. Moja pochwa była moją wioską naprawdę wycisnęła łzy z
oczu. Pominąwszy fakt, że wszystkie aktorki płakały, kiedy rozejrzałam się po widowni,
zobaczyłam nie tylko szkliste oczy kobiet, lecz również mężczyzn, ocierających chusteczkami
łzy.
Chyba nigdy nie rozpierała mnie taka duma jak wczoraj wieczorem, kiedy podeszłam do
samotnego krzesła na środku sceny, żeby wygłosić ostatni monolog Byłam tam, na sali. Chociaż
przedtem poród zawsze kojarzył mi się z bólem i katuszami, teraz akt narodzin wydał mi się tak
piękny, że zapragnęłam urodzić dziecko. Ale nie bójcie się, mam dopiero 18 lat i jeszcze sporo
czasu! W pierwszym rzędzie na wprost sceny siedziała kobieta, która przepłakała cały mój
monolog, a po spektaklu zapytała mnie, czy kiedykolwiek widziałam poród. Kiedy
zaprzeczyłam, przytuliła mnie i wyściskała, mówiąc: A tak wiernie nam to przekazałaś".
Powiedziała, że jest lekarką położniczką i że dotąd uważała poród za zabieg wyłącznie
kliniczny, a teraz zrozumiała, że każdy jest inny i piękny na swój niepowtarzalny sposób.
Bardzo się cieszę, że miałam okazję wziąć w tym roku udział w Monologach waginy. Obym
mogła przekazać tę tradycję następnym pokoleniom.
Dziękuję, Eve, za danie nam tej wspaniałej szansy, i Wam wszystkim, które urobiłyście się po
łokcie, żeby zorganizować obchody Dnia W" na całym świecie. Wszystkiego najlepszego!
Pia, Mount Holyoke College
Karen! O bogini! Odnieśliśmy fenomenalny sukces! Jak wiesz, bałam się o chłopaków z
bratniaka. ALE miałyśmy jednego sprzymierzeńca. Przez niego przekazywałam chłopakom
wszystkie informacje, i to on pomógł ich sprowadzić do teatru. I przyszli! Zarezerwowałyśmy
dla nich pierwszy rząd. Chociaż tylko trzech zaserwowało nam chamstwo na ulotkach, zjawiło
się ośmiu! Nie posiadałam się ze zdziwienia. Poprosiłam, żeby zostali po spektaklu, wszyscy
stanęli przede mną w porażającym milczeniu. Przeprosili ze łzami w oczach. Twierdzili, że nie
mieli pojęcia o skali i drastyczności problemu przemocy wobec kobiet. Jeden z nich powiedział
(cytuję): Nigdy bym na coś takiego nie poszedł, a teraz bardzo się cieszę. Sztuka wstrząsnęła
mną i mnie zmieniła". Nie wiem, czy mówił szczerze, ale wydaje mi się, że tak. Uścisnęli mi
rękę, poprosili, żebym przeprosiła w ich imieniu dziewczyny z obsady. A potem widziałam, jak
jeden wrzucił do skarbonki 20$! Myślałam, że śnię. Obyło się bez protestów, aktów przemocy,
wrogich okrzyków. Poprosiłam swojego chłopca i trzech kolegów, którzy wpuszczali widzów,
żeby mieli oko na tych chłopaków. Potem relacjonowali mi, że ci faceci nie odrywali oczu od
sceny, nie rozmawiali w trakcie spektaklu ani nie śmiali się w nieodpowiednich chwilach.
Przytaczam tylko jedno z magicznych zdarzeń wczorajszego wieczoru, ale chciałam dać znać,
że wszystko poszło jak po maśle. Dzięki za mądre słowa (RAZ JESZCZE!) i za wszystkie dobre
rady.
Wszystkie grające w sztuce kobiety wygłaszały takie opinie: To najważniejsze wydarzenie w
moim życiu" i Dzięki niemu jestem inną kobietą". W życiu nie pracowałam z tak utalentowaną,
inspirującą osobą jak nasza reżyserka ani z tak niebywałą grupą jak nasza obsada (19
pięknych, owładniętych pasją kobiet).
Dla mnie też było to najważniejsze zdarzenie w życiu. Też jestem inną kobietą. Nabyłam
pewnej mądrości w gronie osób, które umieją mówić
0 POCHWIE! Nasze dzieło zapisze się w pamięci. Poszerzy ludzką świadomość tych spraw.
Szczycę się tym, że JESTEM SWOJ POCHW.
Jenn, Washington University St. Louis
[Do współorganizatorek Inicjatywy Akademickiej]
Na terenie naszego uniwersytetu w Knoxville ukuto nowy zwrot zazdrość o pochwę" bo
wszyscy jej się domagają! Reakcja na nasz poniedziałkowy spektakl przerosła najśmielsze
oczekiwania. Przy ukłonach padałyśmy dosłownie z nóg, bo przyjęto nas tak płomienną owacją
na stojąco! Najbardziej poraziła mnie liczba mężczyzn na sali stanowili przeszło jedną trzecią
widowni, liczącej blisko 500 osób. Spodziewałam się raczej olbrzymiego spędu kobiet, a ku
mojej najwyższej radości zjawili się również mężczyzni, wspierając sprawę pochwy z wielkim
szacunkiem i taktem! Dwa dni płakałam nad pocztą elektroniczną
1 aż do teraz nogi mam jak z waty na myśl o uzdrawiającej sile Dnia W" na całym świecie!
Stokrotne dzięki wszystkim! A kiedy minął ten niesamowity wieczór, spadła na mnie miażdżąca
myśl co zrobić DZISIAJ, żeby położyć kres przemocy? Chyba należy skorzystać z tego
rozpędu. Zamierzam zgłosić się na wolontariuszkę do telefonu zaufania dla ofiar gwałtów.
Macie inne pomysły? Nie ustawajcie w działaniach! WOLNOZ WAGINOM!
Linda, University of Tennessee, Knoxville
Monologi waginy odniosły sukces nawet w naszej przysłowiowej dziurze, Peorii, przyciągając
do teatru blisko dwieście osób (jak na nasz konserwatywny Bradley University, liczba jest
zawrotna). Reakcja przerosła wszelkie oczekiwania. Omal nie zemdlałyśmy, kiedy publiczność
klaskała na stojąco przez pięć minut.
Dzisiaj wszystkie padamy z nóg, ale promieniejemy dumą. Cudownie było obchodzić Dzień
Walentynek, przykładając się do skromnej misji ratowania świata.:)
Yanessa, Bradley University
Chyba praca przy tym spektaklu odmieniła na zawsze moje życie i życie wszystkich
uczestniczących w nim kobiet. Wiele radości dały nam kontakty z osobami w całej Ameryce i na
całym świecie, które przeżywały coś podobnego. Wiele otuchy i wsparcia przysparzała nam
świadomość,
że zawsze grono oddanych, doświadczonych osób chce wysłuchać (zrozumieć) oraz zareagować
na wszelkie problemy, by potem dzielić również radości. Zupełnie jakbym się stała cząstką
zdumiewającej, potężnej siły. Wkroczyłyśmy na drogę, która położy kres przemocy znoszonej
0 wiele za długo! To cholernie budujące uczucie!
Keri, University of Nebraska, Lincoln
Inicjatywa stanowiła nieoceniony przykład pracy grupowej, nie tylko na uczelni, lecz również
na całym świecie. W naszej luterańskiej" uczelni spotkałyśmy się z niewyobrażalną pomocą
1 poparciem. Obeszło się bez ingerencji cenzury. Ja przejęłam się najbardziej możliwością
uczenia innych. Moje przesłanie, które tak bardzo chciałam przekazać światu, w krótkim czasie
dotarło co najmniej do 450 osób!! Wymagało dużo pracy? Owszem. Ale po spektaklu pewien
mężczyzna podszedł do mnie i powiedział: Alex, tyle się nauczyłem przez te dwie godziny".
Nawet to jedno zdanie wynagrodziłoby mi całą pracę. Bo ten człowiek pójdzie z tym dalej,
opowie kolegom,
a oni się zastanowią... i może coś się zmieni. Nie przypuszczam, że zmienię świat w jeden dzień,
ale może uda się dzień po dniu, przez całe życie. Alex, Pacific Lutheran University.
V DAY
UNTIL THE VIOLENCE STOPS
DZIEC W"
Połóżmy kres przemocy
Przyłącz się do nas!
Wspólnymi siłami powstrzymamy przemoc!
[ Pobierz całość w formacie PDF ]