[ Pobierz całość w formacie PDF ]
po spożyciu lub ogryzaniu przez psa - wywołać objawy zatrucia. Najniebezpieczniej-
sze z nich to: cis, szczwół plamisty, zimowit jesienny (!), oleander, orlik, bukszpan,
kaczeniec, ciemiernik, diffenbachia, bluszcz, tojad, hortensja, łubin, konwalia, jemio-
ła, ostróżka, powojnik pnący, poinsecja, wyka, powój.
Bardzo niebezpiecznym schorzeniem u psów ras dużych i bardzo dużych jest skręt
żołądka. Objawy pojawiają się w kilka godzin po obfitym posiłku (szczególnie niebez-
pieczne są pokarmy szybko fermentujące - kasza, makaron). Pojawiają się wymioty
(charakterystyczne jest to, że pies wymiotuje w chwilę po spożyciu wody czy innego
pokarmu), brzuch powiększa sie znacznie w ciągu 2-5 godzin , stan psa pogarsza się
z minuty na minutę. Jedynie natychmiastowa interwencja chirurgiczna może urato-
wać życie naszemu psu.
U psów starszych, a także u psów młodych, gdy pokarm zawiera nadmiar składników
mineralnych czyli kości może wystąpić obstrukcja. Pies pomimo napinania się i
znacznego wysiłku nie może oddać kału. W takich przypadkach podajemy doustnie
kleik z siemienia lnianego oraz olej parafinowy a także wykonujemy lewatywę ciepłą
wodą mydlaną. Lewatywę powtarzamy kilkakrotnie. Gdy masy kałowe są bardzo
twarde możemy ruszyć je, wkładając do odbytu bardzo delikatnie, namydlony palec
[oczywiście z krótko przyciętym paznokciem]. U psów większych pomocne mogą się
okazać 1-2 czopki Bisacodylu, a u psów małych i młodych czopki glicerynowe.
OPARZENIA TERMICZNE. Oparzone miejsce natychmiast należy ochłodzić [zimna
woda, lód], następnie na chore miejsce założyć jałowy opatrunek. Nie smarujemy
rany maściami.
OPARZENIA CHEMICZNE. Nasze postępowanie uzależnione jest od tego, czym
pies się poparzył. Przy poparzeniach kwasami miejsca poszkodowane przemywamy
słabym roztworem sody oczyszczonej [łyżeczka na szklankę wody], a następnie dużą
ilością wody. Przy poparzeniach zasadami [np. soda żrąca] miejsce poparzone
przemywamy słabym roztworem octu i również dużą ilością wody. Przy ubytkach tka-
nek na ranę zakładamy jałowy opatrunek i udajemy się do lekarza.
Bardzo niebezpieczne są poparzenia przewodu pokarmowego po spożyciu przez psa
substancji żrących. W zasadzie zwierzę udaje uratować się jedynie w przypadku, gdy
ilość spożytej substancji była bardzo niewielka a jej stężenie minimalne. W takich
przypadkach psu na siłę podajemy do picia dużo mleka, surowe białko kurze i siemię
lniane. Nie muszę przypominać o pilnej wizycie u lekarza.
UTRATA PRZYTOMNOZCI. Nie często spotykamy się u psów ze stanami omdleń
czy utraty przytomności. Mogą one być spowodowane różnymi czynnikami: choro-
bami centralnego układu nerwowego [epilepsja, nosówka] urazami mechanicznymi
głowy, udarem słonecznym, niewydolnością krążenia, silnym krwotokemi wewnętrz-
nym lub zewnętrznym, zatruciem, nagłym napadem astmy oskrzelowej, nadmierną
emocją. Pomoc, jakiej udzielimy naszemu poszkodowanemu zależy od przyczyny
wywołującej utratę świadomości. Poza nielicznymi wyjątkami zazwyczaj nie jest nam
znana przyczyna. Nieprzytomnemu psu musimy zapewnić maksimum spokoju, uła-
twić mu oddychanie świeżym powietrzem, przy przegrzaniu [udar termiczny, sło-
neczny] przenosimy go w chłodne miejsce i delikatnie ochładzamy go zimną wodą.
Przy urazach mechanicznych głowy jak najszybciej stosujemy okład z lodu.
Stanem podobnym do utraty przytomności jest śpiączka. Może być wywołana choro-
bami centralnego układu nerwowego, częściej jednak jej przyczyną jest cukrzyca lub
mocznica [spowodowana silnym uszkodzeniem nerek]. W tych przypadkach nie je-
steśmy w stanie udzielić pomocy, a i lekarz, pomimo intensywnego leczenia, zazwy-
czaj nic nie może pomóc.
T%7łYCZKA POPORODOWA. Występuje u suk po porodzie szczególnie przy więk-
szej ilości karmionych szczeniąt, najczęściej u ras miniaturowych [pudel, pinczer mi-
niaturowy]. Spowodowana jest niedostateczną podażą związków wapnia lub słabą
ich przyswajalnością. U suki występują drgawki, sztywnienie kończyn, zataczanie się,
ciężki oddech. Jedynie szybkie podanie dożylnie związków wapnia może przerwać
napad.
DUSZNOZ. W większości przypadków spowodowana jest napadem astmy lub do-
staniem się ciała obcego do dróg oddechowych. Duszność spowodowana być może
również niewydolnością serca i postępującym obrzękiem płuc. Jedyną pomocą jaką
możemy udzielić naszemu pupilowi jest natychmiastowa wizyta u lekarza weterynarii.
Podsumowując tych kilka uwag na temat doraznej pomocy, nasuwa nam się pewna
konkluzja, że im szybciej udamy się z chorym zwierzęciem do lekarza specjalisty,
tym wynik leczenia może okazać się pomyślniejszy.
Lepiej gdy usłyszymy od lekarza, że pupilowi nic nie dolega lub jest to drobna niedy-
spozycja niż: "Gdyby Państwo zgłosili się wcześniej byłaby szansa uratowania psia-
ka". Jednocześnie powinniśmy zdawać sobie sprawę, że są takie schorzenia i przy-
padłości, przy których nawet najwcześniej podjęte leczenie, nie przyniesie ratunku
naszemu przyjacielowi.
Omawiając zagadnienia związane z pierwszą pomocą, zapoznamy się jeszcze z pro-
blemem pielęgnacji i opieki nad psem po zabiegu chirurgicznym. Jak już zapewne
wcześniej zdołaliśmy się zorientować w psim życiu może być wiele sytuacji gdzie,
będzie wymagana interwencja chirurgiczna. Jej wynik zależeć będzie także od tego,
jaką opiekę będzie miał pies po operacji. Nie zapominajmy, że pies jest zwierzęciem,
któremu nie wytłumaczymy, by nie drapał i nie gryzł ran pooperacyjnych, aby gwał-
townie się nie poruszał czy też nie skakał, gdyż takie postępowanie może zniweczyć
pracę lekarza chirurga.
Naszym głównym zadaniem będzie praktycznie ciągła opieka i obserwacja psa przez
czas jaki zaleci lekarz wykonujący zabieg - najczęściej 8-10 dni (do momentu zdjęcia
szwów). Wyjątek stanowią operacje ortopedyczne. Rana gojąc się, powoduje silny
świąd, a tym samym wywołuje duże zainteresowanie u psa, który za wszelką cenę
stara się podrapać czy to łapą, czy to zębami. Aby do tego nie dopuścić psa po za-
biegu trzymamy w kagańcu, zdejmując go tylko na czas posiłku i picia. Obrona psa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]